Liefdevolle Urgentie

Ik schreef in november een gedicht, het heet Zalen Zonder Zielen.  Een gedicht dat ik dwalend door het bos in de herfstzon maakte. De concertzalen en theaters gingen veelal weer dicht en 16 december was het wederom geheel afgelopen met de voorstellingen. De Zielen niet meer welkom in de Zalen. De glans en gemene verzachtende factor ons ontnomen.

Terwijl winkels sloten, horeca dicht ging en ik daaraan kon wennen, bleef er een verdriet en enorme leegte achter wat betreft de cultuur waar ik niet naartoe kon en tegelijk hetzelfde gevoel omdat ik niets meer bij kon dragen, niets meer kon delen.

Alsof je hart steeds grauwer wordt en het lachen verleert.

Verleden week donderdag kon ik met veel geluk en veel gedoe (echt, je hebt een administratie nodig!) naar een z.g. field lab experiment en het theater in om een concert van Frank Boeijen bij te wonen. Het gevoel, de geur (oude theaters met pluche stoelen hebben “zo’n” geur, ken je dat?), de spanning, als een klein kind voor het eerst in de draaimolen zo voelde ik mij. Terwijl de zaal zich langzaam vulde, de rook op het podium zich vermeerderde, gonsde het om mij heen, we hadden het allemaal, “de vibe” ….

Tijd was het, de gong klonk (ook zoiets hopeloos ouderwets maar zo prachtig voor oude theaters), het licht ging uit. Frank en zijn muzikanten kwamen het podium op.  Ik zat niet dichtbij het podium met mijn toegewezen partner voor het concert maar zelfs wij konden de enorme lach van de muzikanten zien.  Het werd een fenomenaal concert waarbij de muzikanten en het publiek een grote geluks-bubble deelden met elkaar.

Er is geen twijfel mogelijk; het delen van muziek (en andere kunst maar muziek is toch wel uniek) is noodzaak, het verzacht ons hart, verbroedert en het is balsem voor onze ziel. Juist nu. Liefdevolle Urgentie. En daarmee is een nieuw gedicht geboren dat ik graag deel met jullie in de hoop dat we elkaar snel weer zullen zien bij een mooi concert van mij of anderen!