Blog and Free class by Nathasja

Impressionisme op de gitaar?

Iedere keer als ik mijn masterclasses geef denk ik; wat is het toch machtig mooi om zo de tijd te hebben en de diepte in te kunnen over gitaarspelen. Nog mooier is het als er direct groei hoorbaar is en dat zie ik maandelijks gebeuren.

Afgelopen keer kwam er een van mijn lievelings thema’s voorbij; het “impressionistisch kleuren”. Hoor ik daar een groot vraagteken?

Allereerst neem je een van die muziekstukken die niet zeer concreet het “verhaal” vertellen… Ik noem maar als voorbeeld; de geliefde Etüde Simples nr 6 van Leo Brouwer (of Bubbles, het muziekstuk dat ik zelf componeerde) of juist een heel rustig en langzaam stuk met veel “stilte danwel aanhoudende tonen of akkoorden” zoals in dit geval een van de Dreamscapes van Damian Mc. Cluskey. Dat laatste stuk neem ik even als voorbeeld (dus een langzaam “kleuren” met veel stiltes ertussen).

Het maken van het “verhaal” ligt dan eigenlijk helemaal bij jou, met dynamiek en klankkleur zul je jouw gedachten of jouw beeld, moeten overdragen op de luisteraar want zonder plan wordt het een grote chaos van noten of een slaapverwekkend geheel.

Daar begint stap 1 al gelijk; wat wil je eigenlijk vertellen? En wat vraagt de muzikale structuur of de harmonie van je? Voor mij is dat de absolute basis en vormt de structuur van mijn muzikale opzet.

Heb je het? Hoe ga je het dan vormgeven qua klank kleur en dynamiek(en daarmee welke technieken ga je inzetten en waar?). En dan komt het…… je hoort iets, je ziet iets voor je maar hoe, HOE, krijg je dat uit je gitaar?

Natuurlijk kun je je technieken oefenen tot je een ons weegt maar sommige dingen lukken wel eens niet. Zo vroeg ik mijn leerlinge om “ een veegje” te spelen in de Dreamscape (droomwereld) om zo in klankkleur te schilderen vanuit de lange stilte die het stuk in zich heeft. Daarmee wilde ik een klank vanuit stilte laten ontstaan die niet concreet is (pats en de noot begint en duurt dan x secondes) maar juist…zzzzzoefffff en daar was geloof ik een toon….maar ik hoor meer een “kleur”…. Dat veegje bleek nog niet zo eenvoudig! Mijn skills als toonkunstenaar (jawel een prachtig woord dat we vooral maar eer moeten geven) en docent werden op de proef gesteld en ons beider geduld.

Wat bleek, de leerlinge speelde zo zacht ze kon en he-le-maal “Sul Tasto” maar het bleef; PATS i.p.v. ZZZZooeff. Het verschil bleek te zitten in het behouden van “enige” spanning in de kootjes (en zelfs armspieren) van haar hand versus; complete ontspannenheid zonder enige druk naar de snaar toe. Daarnaast bleek dat ook de nagel bijna volledig buitenspel werd gezet en er dus vanuit de lucht (want anders klinkt de snaar immers niet door en dan krijg je stilte ipv “vaagheid die over gaat in vaagheid”) direct aangeslagen moest worden zonder enige druk en zonder nagelprojectie.

Een aanvullende oefening was om binnen de z.g. dynamische “kegel” de volgende noot of het volgende akkoord (nog moeilijker) aan te slaan; waar is de klank qua sterkte op het moment dat je weer gaat aanslaan en hoe kun je dit “natuurlijk” laten overgaan in het volgende “veegje”. Natuurlijk komt je instrument er ook bij kijken; sommige instrumenten lenen zich beter voor “veegjes” dan anderen….en hebben meer dynamiek als anderen.

En ppp spelen is zooo moeilijk!

Wij kregen het met veel luisteren, veel proberen een nieuwe dimensie van de grond.

Al met al was het een prachtige les met prachtig resultaat en stond er een “impressionistisch” klankschilderij.

Voor iedereen die deze “techniek” nog niet beheerst en inspiratie heeft opgedaan met deze blog; ik wens je heel veel plezier toe! En heb je een beetje hulp nodig; je weet me te vinden!

Ps wil je weten hoe dat dan klinkt? Luister naar mijn laatste nieuwe CD: Loving Urgency (te bestellen via mij of via alle online kanalen).